Kankerkroniek #8 Start van de reparatie

Aan de terugreis van de vakantie leek geen einde te komen. De caravan was niet alleen gevuld met mooie herinneringen, een flinke mand met was, een oleanderstruik en wat vin de Ventoux, maar ook met een paar molenstenen. Voor de veiligheid en met permissie van het gezegde hadden we deze laatste niet om onze nek. We deden het niet anders dan anders; we overnachtten op mooie campings en aten in leuke restaurants, maar tjonge wat was deze terugrit vermoeiend. De rit naar huis én, dat was het natuurlijk, de opmaat naar de operatie.

Eng!

Hoe graag ik ook de kanker uit mijn lichaam wil laten verwijderen, ik vond en vind een operatie heel spannend. Bij alle onderzoeken die als pijnlijk kunnen worden ervaren, heb ik totaal geen last, het lijkt erop dat ik een aardig hoge pijngrens heb. Ik schreef eerder dat ik vol vertrouwen de ingreep tegemoet zie, maar toch vind ik het eng! Het komt nu heel dichtbij en het aftellen van de laatste nachten is begonnen.

De dag voor de operatie wordt de schildwachtklier opgespoord en gemarkeerd zodat deze tijdens de ingreep kan worden verwijderd (zie ook in Kankerkroniek #5). Ik koop bij de ziekenhuis AKO een tijdschrift voor de afleiding en wandel voor de laatste keer met deze tumor in mijn borst en een beetje met mijn ziel onder mijn arm het ziekenhuis uit terwijl ik tegen niemand in het bijzonder 'Tot morgen.' fluister.

En dan is het vrijdag 22 september, heel vroeg. Na een rusteloze nacht met gekke dromen over dat ik de weg in het ziekenhuis niet meer kan vinden en over een totaal andere ingreep dan deze is het tijd om te gaan. Ik meld me om 6.59 uur op een nog donkere afdeling voor de opname. Om 7.30 uur wordt ik in vol OK ornaat naar beneden gebracht en Peter zwaait me uit.

Start van de reparatie

Als ik naar de operatiekamer ben gereden en het infuus is aangelegd door de anesthesiemedewerker, wordt het druk in de ruimte. Het team is compleet en de briefing wordt gedaan door de chirurg. Ik vind het bijna gezellig worden en iedereen is even vriendelijk. Lang kan ik hier niet van genieten, het is tijd om te gaan slapen. 'Denk aan iets leuks, dat helpt echt.' hoor ik zeggen en ik zing in gedachten Fly me to the moon, let me play among the stars.... Verder dan deze twee regels kom ik natuurlijk niet, maar het voelt als fijn onder zeil gaan. De reparatie kan starten!

Wanneer ik wakker wordt gemaakt krijg ik al gauw een waterijsje, wat een goed idee is dat! Ik probeer zo wakker mogelijk te blijven want weer in slaap vallen voelt niet fijn. Op de verkoever hoor ik aan de overkant van de ruimte de leukste geluiden van de dag; die van een wel heel pasgeboren baby'tje.

Eenmaal terug op de afdeling blijf ik toch wat duizelig en misselijk. Ik krijg al snel wat toegediend in het infuus en het vocht blijft ook gestaag doordruppelen, dat moet zeker helpen. Een verpleegkundige stuurt aan op toch een nacht te blijven, maar daar ben ik niet echt voor te porren. Ik hoop toch echt dat ik aan het begin van de avond naar huis mag. Ik realiseer me dat de opname evengoed heel kort is en daar ben ik blij mee, maar ik verlang enorm naar mijn eigen bed :).

Jasmijn en Marlotte komen tijdens het bezoekuur en hebben een knuffelaapje voor mij meegenomen, zo lief. Deze nieuwe vriend van pluche blijft in de komende tijd heel dichtbij mij.

Met de verpleegkundige van de avonddienst overleg ik mijn ontslag. Ik mag blijven, maar ze vindt dat ik goed genoeg opknap om te vertrekken. Na wat muizenhapjes van het, overigens echt goede, driegangendiner en de verplichte plas, maak ik me klaar om naar huis te gaan. Deel een van de reparatie is achter de rug, hoera!

(1) Frank Sinatra - Fly me to the moon