Kankerkroniek #21 Levenshaast

Time flies when you're having fun. Het is zeker waar, tijd raast voorbij. Maar niet alleen wanneer je het naar je zin hebt. Ook als niet alles gaat zoals je het wilt of hoopt, gaat de tijd als een malle. Voor mij heeft tijd andere proporties aangenomen en dit geldt denk ik voor veel mensen die ziek waren of zijn. Sommige 'mensen zoals ik' ervaren op een gegeven moment iets nieuws: de urgentie om -wat dan ook- te ondernemen. Ik kreeg het eerder niet goed omschreven, maar er blijkt een woord voor te zijn: Levenshaast.

Na de ablatie op 1 april, mocht ik de volgende dag naar huis, maar ik herstelde niet heel lekker. Ik had voortdurend een steek in mijn zij, ik was kortademig, moe en het duurde langer dan de ervaring leert bij dit soort ingrepen. En dat terwijl ik, met al mijn gesport, zo fit erin was gegaan.

De ingreep was technisch geslaagd hoorde ik. De interventieradioloog is tevreden over de uitgevoerde behandeling en de uitgezaaide tumor is eruit. Maar de garantie is tot deur, die van de OK. Want allhttp://is.Deeen dat wat zichtbaar is, kan worden weggehaald. Waar ik eerder nog overtuigd was dat ik hiermee best wat tijd zou kopen, voelde ik achteraf geen opluchting. De kans dat er nog meer zit is zo groot en ik kon én kan de gedachte van het niet weten of het weg is of niet moeilijk loslaten.

Levenshaast

Ben ik soms wat ondankbaar? De behandeling die ik onderging was ook weer gericht op curatie. Het kon dus erger! Wat als het vanaf nu gewoon goed is en de kanker echt is verdwenen? Ik durf er niet heel erg op te hopen. Ik herzie mijn wat somber ingestelde risicoanalyse liever en graag achteraf, dan kan het alleen maar meevallen. Of wanneer er toch slecht nieuws blijkt te zijn, dan komt het wat minder hard aan. Het vertrouwen in mijn lichaam is al een tijdje niet meer wat het geweest is. De onzekerheid neemt toe, de haast om te leven ook.

Mijn levenshaast bracht me in de afgelopen tijd heel fijne tripjes. Na Napels en de diagnose erna waren we een weekend in Bristol en Bath, parkeerden we onze caravan weer voor een kleine week in Vinkeveen en ging ik naar lieve vrienden Kay & Steve in Valencia. Ineens was ik elke maand op vakantie en wat bevalt dat goed!

Bek van het monster

Er staan meer trips op de planning. Ons campingkratje staat al bijna klaar voor onze 'grote vakantie' die dit jaar vroeg is. Volgende week zijn we onderweg, maar eerst kijk ik deze week het monster weer in de bek. Het bloedonderzoek en de CT-scan, de eerste na de ablatie, staan op de kalender. Heel spannend. Eng. Supereng! De wat-alsen spoken alweer door mijn hoofd. En ondertussen, op weer een andere parallelweg, geniet ik van het heerlijke weer, leuke afspraken en vooruitzichten. Het is een gekke toestand, leven in de hoogste versnelling.