Kankerkroniek #22 Einde van een seizoen én van een era

Trips en vakanties plannen lijkt dit jaar het hogere doel geworden en misschien is dat het ook wel. Is het om mijn kop in het zand te steken, te vluchten voor van alles of juist keihard te genieten? All of the above denk ik.

Onze grote vakantie hadden we vorig jaar al gepland, ruim voor de levertoestand en wat was het welkom. We keken na de behandeling de tijd enorm weg en we telden zo ontzettend af naar de vakantie, dat elke dag ernaartoe in het teken leek te staan van dé trip van het jaar. Voorpret is heerlijk en best verslavend geworden, maar het is niet heel handig om de tijd richting onze op-pad-gaanderij over het hoofd te zien, want de tijd gaat al zo snel.

Met drie weken heerlijkheid in Zuid-Frankrijk voor de boeg, knaagde er nog wel iets. En best hard ook.

De eerste controle CT-scan na de ablatie was zo’n tien dagen voor ons vertrek gemaakt. De uitslag liet lang op zich wachten en pas laat in de vakantie kreeg ik het fijne bericht dat er geen residu of recidief is gezien. Superfijn, we haalden weer opgelucht adem en konden weer even verder in zalige onwetendheid, tot begin oktober.

De vakantie ging te snel en ik had nog niet eerder ervaren hoe het fysiek pijn kan doen om richting huis te vertrekken. Eigenlijk was het veel te warm en voor mijn conditie is het niet heel makkelijk functioneren met dit weer. Toch was de tijd op de door ons zo geliefde camping echt veel te kort.

Pijn

De pijn zat 'm in alle toestanden die eenmaal thuis weer gingen spelen. Opnieuw ziekenhuisbezoeken en ook afspraken die ik had met mijn werkgever en andere instanties. Ik begrijp heel goed dat het zo gaat en waarom, maar ook deze nieuwe fase is hard werken en kost veel energie. Het maakt me verdrietig want soms worden keuzes voor je gemaakt en heb je weinig invloed op de gevolgen of de uitkomst ervan.

De eerste ziekenhuisafspraak was de oktober controle. Er werd gelukkig niets kwaadaardigs gezien op de CT-scan. De tumormarker (CEA waarde) is wel weer wat gestegen en dat maakt mij niet echt vrolijker, maar we wachten weer af. De volgende scans zijn alweer gepland. Eerst die van mijn borsten, in december en in januari die van mijn volledige romp.

Einde van een era

Na 104 weken ziekte zit mijn dienstverband van zeven jaar bij mijn werkgever erop. Het viel mij in de eerste instantie zwaar. Je werk, de rollen die je erin vervult, collega's waarmee je veel tijd doorbrengt en met wie je vaak lief en leed deelt, zijn immers vaste, grote en heel belangrijke waarden.

Het gedag moment was afgelopen week. Ik leverde mijn spullen in en proostte nog een keer daar op kantoor, op onze fijne samenwerking en het einde van een era.

De bloemen, kaartjes, cadeaus en lieve berichten die ik heb gekregen, laten me nog even nagenieten. Een beetje huilen ook :).