Kankerkroniek #6 Zaaien voor later

Er staan twee nieuwe afspraken voor maandag 21 augustus in de Mijn omgeving van het LUMC, beide ter voorbereiding op de operatie: een met de anesthesist en een voor het zaaien van een jodiummarker in de tumor om deze te kunnen lokaliseren en te verwijderen.

We gaan op de fiets naar het ziekenhuis, Peter en ik. Het is lekker om even in de buitenlucht te zijn vlak voor we het grote ziekenhuisgebouw binnengaan. Ik meld me op de inmiddels bekende manier aan via een aanmeldzuil en gewapend met een dagticket gaan we naar de radiologieafdeling en nemen we plaats in de wachtruimte voor mammapatiënten. Aan gezichten en bewegingen van sommige dames krijgen we in de gaten dat de wachttijd wat langer is dan verwacht. Toch blijft het rustig in de ruimte.

Niet voor onze zweetvoeten

De radiodiagnostisch laborant komt tussen twee afspraken door naar de wachtruimte en zegt dat het haar en haar collega's spijt dat de wachttijd oploopt. 'Bij sommige afspraken hebben we meer tijd nodig omdat verder onderzoek nodig blijkt.' vertelt ze. 'In deze gevallen willen we graag zo snel mogelijk duidelijkheid brengen voor de patiënt. Wij hopen op uw begrip en als u uw afspraak wilt verplaatsen, laat het mij gerust weten.' In het hoofd van iedere aanwezige worden de kaarten even opnieuw geschud. Niemand verlaat de wachtruimte, ondanks ongetwijfeld heel volle agenda's. De dames in de behandelkamers ervaren waarschijnlijk dezelfde spanning die wij aan de andere kant van die deuren allemaal heel goed kennen en natuurlijk is er begrip voor de uitloop. We weten allemaal waarvoor we hier zitten en het is niet voor onze zweetvoeten.

Wanneer ik word gehaald voor het eerste deel van mijn afspraak neem ik Peter mee. De mammalokalisatie wordt echogeleid uitgevoerd en ik heb hem er graag bij. Niet omdat ik het spannend of eng vind want dat valt wel mee, maar wel omdat dit hele traject hem ook aangaat.

Hagelslagje

We krijgen uitleg over de plaatsing van de marker, een aluminium staafje ter grootte van een hagelslagkorrel, dat licht radioactief jodium bevat. Er wordt een steriel veld aangelegd, mijn borst wordt verdoofd, er wordt een kleine incisie gemaakt en de naald met de marker wordt ingebracht. Nadat de positie met de probe van het echotoestel in de ene hand van de radioloog is bepaald, laat ze de jodiummarker achter met de injectienaald in haar andere hand. Een knap staaltje werk!

Pleisters worden geplakt, ik mag mij weer aankleden en ik wacht nog even tot de volgende afspraak, de controle mammografie. In een paar ruimtes verderop wordt tijdens deze controle bepaald of de marker goed zit. En of! Ik kijk mee naar de beelden en zie het hagelslagje haarscherp in beeld. Ik wil er een foto van maken, maar kom erachter dat mijn telefoon bij Peter in de wachtruimte is, jammer.

Narcose

De marker is gezaaid en op de goede locatie bevonden. We fietsen naar huis en gaan weer aan het werk, alsof er bijna niets aan de hand is. Later op de middag belt de anesthesioloog om dingen te vragen, door te nemen en te vertellen voorafgaand aan de operatie.

Bij de sectie: 'Heb je nog vragen?' geef ik aan dat ik het best eng vind om met een zo goed als fit en prima gevoel onder narcose te gaan, met het risico dat ik er heel moe, brak en misselijk uit kom. Geloof me, ik vind dat echt heel naar. Dit heeft waarschijnlijk van alles te maken met mijn drang naar controle (lees ook kankerkroniek #2). We hebben een fijn gesprek erover en natuurlijk (ik kan niet anders) ga ik vol vertrouwen de operatie tegemoet.

Oogsten voor later

Met alle afspraken achter de rug en kijkend richting de operatie overleggen Peter en ik over onze vakantie (plan C inmiddels). We wijzigen een beetje, passen wat aan en komen eruit. Tijdens deze trip gaan we rust, zon en aandacht van en voor elkaar oogsten om op te slaan voor de komende periode, ik heb er zin in.