Kankerkroniek #19 Hard helen

Een jaar en vier maanden geleden kreeg ik de eerste kankerdiagnose. Mijn meest bizarre periode ooit vloog voorbij, al lijkt dat achteraf wat makkelijk praten. De vorige kroniek eindigde ik met : 'Wat nu vooral rest is de mentale verwerking (..).' Dat is zeker zo en tjonge het lijf moe(s)t ook echt weer aangeslingerd worden. En dat viel en valt soms nog niet zo mee.

De rust die weerkeerde na de vele ziekenhuisbezoeken, de behandelingen en het intens zieke gevoel was fijn. Ervoor in de plaats kwam van alles. Onco-fysio-, onco-ergo- en, al wat langer, onco-psychotherapie. De mentale pijn kwam zeker wel op gang, maar ik had nog niet in de gaten hoe die haas zou gaan lopen. En niet alleen ik overigens.

Routines

Ik ging routines opbouwen. In de zomer eerst met de was. Dat deed ik er voorheen altijd een beetje bij, maar dat werd een serieus project waar ik enorme voldoening uit haalde. Elke paar dagen een kop-en-staart klus; boven wassen, buiten drogen, binnenhalen, strijken en dan de snaarstrakke stapeltjes opbergen. Werken kon ik nog lang niet, maar dit wel, en hoe. Heerlijk! Mijn fysiotherapeut bracht me weer in beweging. Zij is gevestigd in de sportschool waar ik al lid was (maar al een tijdje niet meer kwam). Naast dat ze littekenweefsel en vastzittende spieren bij me losmaakt, wat zo goed helpt, sport ik me inmiddels drie, vier tot vijf slagen in de rondte per week. Superlekker!

We gingen op vakantie in september, met onze heerlijke caravan. Ook hier lagen retekeurig en goedgeorganiseerde stapeltjes beddengoed, handdoeken en alles wat we maar nodig dachten te hebben in de kastjes. Ik was druk met ordenen zoals nooit eerder, met hapklare brokken: rust, reinheid, regelmaat en vooral duidelijkheid. Het huisje op wielen leende zich tijdens deze -zo naar uitgekeken- trip uitstekend voor de micromaatschappij waarin ik verkeerde en binnen mijn micromogelijkheden. Fantastisch!

En nu dan?

Het gaat dus heel lekker, met die routines waar ik me aan vastklamp. Daarnaast ben ik weer aan het werk, een beetje. Mijn sportroutine blijft intact, vooralsnog. Ik kruip uit mijn kankerbubbel, of nouja, ik doe een poging. Elke controle is spannend en wordt zelfs steeds een beetje spannender. Want tijdens de behandelingen gebeurde er -hopelijk- iets en nu is het alleen en steeds afwachten. Ik ben positief ingesteld, echt, maar ik maak me tegelijkertijd ook geen illusies na twee tumoren, al dan niet met uitzaaiingen. Is dat negatief of toch realistisch? Ik weet dat nog niet zo goed. Ik weet wel dat ziek zijn heel hard werken is. Helen ook. Dat laatste, merk ik steeds meer, vind ik toch wel vies tegenvallen*. Ik wist het wel hoor, dat er een dip zou (kunnen) komen. Waar de lichamelijke lijn in een schematische weergave langzaam stijgt, maakt de lijn van het psychische herstel nog een flinke duikvlucht, misschien wel meer dan een, totdat uiteindelijk Petra 2.0 opstaat. Daar ga ik maar van uit.

Vorig jaar rond deze tijd zat ik middenin de bestralingsperiode. Ik was bijna klaar met de borstkankerbehandelingen en wat keken we uit naar de feestdagen en het nieuwe jaar. Met de magische grensovergang naar 2024 zou alles beter worden. Little did we know.... Het feestseizoen is nu, een jaar later, weer in volle gang. We omringen ons met duizenden lichtjes, in huis, tuin en de straat. Ik geniet er weer even hard van en hoop dat 2025 echt wat rustiger gaat worden. Rollercoasters alleen nog in pretparken, alsjeblieft.

*Zojuist kreeg ik een boektip waarvan de samenvatting me hevig doet knikken van herkenning. Deze zin alleen al bracht me meteen naar de bestelpagina: 'Ging levensgevaarlijk ziek worden nog vanzelf, beter worden blijkt niet voor watjes.' Dit dus lieve mensen, dit dus!