Kankerkroniek #12 De reparatie deel twee

1 december 2023, deel twee van de reparatie kan beginnen!

Met mijn handgeschreven afsprakenkaartje loop ik de aanmeldzuilen in de hal van het ziekenhuis voorbij. Ik hoor nu bij de radiotherapie incrowd voor de komende week en hoef me niet aan te melden via de gangbare manier. Aangekomen op de afdeling wordt ik naar behandelruimte 5 gestuurd, hier gaat het dus gebeuren, mijn eerste bestraling. Ondanks dat ik weet -ongeveer- hoe de behandeling gaat vind ik het spannend. Het is nogal wat, al die straling die de mogelijk nog aanwezige kankercellen moet gaan vernietigen. Goed dat deze motherfuckers dan sterven, maar het overgrote goede deel van mijn borst gaat er ook last van krijgen. En daar vind ik toch best wel wat van.

Puzzelen

Peter en ik lopen langs behandelruimtes en zien in de wachtkamers grote puzzels liggen. Ze zijn nog vers en in 'onze' wachtruimte zijn de randjes nog niet eens compleet. Het is mooi om te zien wat er gebeurt, ook in de volgende dagen. Iedereen die hier wordt behandeld komt vaak en ziet de voortgang, sommige patiënten en begeleiders leggen wat stukjes neer en ondanks dat er niet veel wordt gesproken in de wachtruimtes, voel ik wel een puzzelverbroedering. Ik vind het zo'n goed idee dat ik besluit ook voor thuis puzzels te kopen.

Na de korte afleiding in de wachtruimte word ik opgehaald. We gaan beginnen. Met ontbloot bovenlijf loop ik voor het eerst de bestralingsruimte in. Het valt me op dat het heel ruim is en voor de gelegenheid niet eens heel sfeerloos. Het licht is gedimd en een aantal plafondplaten zijn voorzien van prints die je een beetje een bosidee moeten geven of in ieder geval een ontspannen gevoel.

Daar gaan we!

Nadat ik mezelf op de foto heb herkend, die met mijn gegevens op het beeldscherm van het bestralingstoestel wordt getoond, neem ik plaats op de tafel. De knijper gaat op mijn neus, de snorkel in mijn mond en mijn armen in de beugels boven mijn hoofd met de contoleknop in mijn hand. Met behulp van laserstralen en de getatoeëerde puntjes wordt ik goedgelegd en het enorme apparaat in de juiste positie gebracht. De radiotherapeutisch laboranten vertrekken naar een andere ruimte en vanaf nu kan ik ze alleen nog horen.

Als ik er klaar voor ben neem ik de eerste diepe ademteug. Daar gaan we!

Terwijl ik daar lig en het bestralingstoestel aan het werk is, concentreer ik me op het zolang mogelijk inhouden van mijn adem. Je voelt er niets van, van de straling, maar het is overduidelijk dat er iets gebeurt. 'Burn the motherfreaking basterds' denk ik. 'En hou me voor de rest zo heel mogelijk' hoop ik er snel achteraan. Het is een gekke toestand besef ik voor de zoveelste keer sinds halverwege juli.

In de volgende dagen is de riedel hetzelfde, steeds met andere laboranten, soms in een andere behandelkamer. Ik word bedreven in het niet ademen voor even en bij de laatste keer kan ik beide bestralingen, aan de linker- en rechterkant van mijn borst, mijn adem de volledige minuut inhouden. Da's toch best een prestatie vind ik.

Op naar herstel (deel twee)

Bij de laatste sessie is Aranka meegekomen. Als steun en toeverlaat én als puzzelbuddy. Na de 'sterktes' en 'hopelijk tot nooit meer ziens' neem ik voor de laatste keer afscheid van de leuke, lieve, aardige en heel kundige laboranten. Ik kom voorlopig alleen nog terug voor nacontroles.

We verlaten het ziekenhuis en drinken warme chocolademelk met veel slagroom in de stad. Ik besef het nog niet heel goed, maar de behandelingen zitten erop. Op naar het volgende deel van het herstel.