Kankerkroniek #15 Over ziekenhuisleven, een prijs en venijn in de staart

Die vrijdag, anderhalve week na de operatie, is het terugkomdag. De dag van de controle afspraak bij de chirurg met ook de uitslagen van het weefselonderzoek. We zitten weer wat gelaten in de wachtkamer, zachtjes pratend en loerend naar het scherm waar mijn ticketnummer zal verschijnen als we naar binnen mogen. Ik denk even terug aan hoe ik vorig jaar in juli, in een andere wachtkamer, met bonkend hart wachtte op het eerste uitslaggesprek na de borstkankeronderzoeken. Gek hoe dat gaat; nu ben ik veel rustiger, terwijl er nogal wat aan de hand was, of nog is. Het lijkt alsof ik eraan wen, maar dat is natuurlijk te stom voor woorden.

Ziekenhuisleven voor even

Terug naar ruim anderhalve week geleden, in het ziekenhuis vlak na de operatie. Nadat Peter mij had verteld over de extra ingreep tijdens de operatie, het wegnemen van de adnexen, kon ik niet anders dan het hier enorm mee eens zijn. Het is natuurlijk een gek idee, maar ik zag het positief; de eierstokken en eileiders kunnen in de toekomst niet meer voor ellende (lees: nog meer kanker) zorgen. De chirurg vertelde mij ongeveer hetzelfde tijdens zijn ronde als Peter eerder deed, maar hij kon me nog niet zeggen wat er met de adnexen aan de hand was. Het zag er niet naar uit dat er kanker of een uitzaaiing in zat, maar wat dan het dan wel was zou later moeten blijken uit het pathologisch rapport.

Verder legde hij uit wat het plan was voor de komende dagen in het ziekenhuis. Mijn lichaam, en dan vooral het intussen iets korter gemaakte deel tussen in- en uitgang van maag tot anus, moest weer op gang gaan komen. Ik mocht weer gaan eten, hoe sneller hoe beter. Het vervolg zou zijn dat ik zou merken dat lucht mijn lichaam zou gaan verlaten. Daarna was het de bedoeling dat er op den duur ontlasting zou komen. Tja mensen, de sex bij darmkanker is heel ver te zoeken.

Getriggerd door de eerder vermeldde kans op complicaties en dan vooral die van naadlekkage bij de aan elkaar gezette delen van de darm, vroeg ik hoe en wanneer ik dit zou kunnen merken. Als door een klein bijtje gestoken kreeg ik een: 'Natuurlijk gebeurt dit niet, alles zit héél goed vast!' Noem het witte-jassen-arrogantie (term geleend van een andere chirurg in de borstkankertijd), vakmanschap, een heel goed bericht of all of the above: ik hoefde me hier kennelijk helemaal geen zorgen over te maken.

Na de artsvisite likte ik drie keer de achterkant van mijn lepel af van de yoghurt uit een ieniemienie bakje en toen vond ik het wel genoeg. Ik was helemaal niet misselijk (hoera voor de anesthesisten!), maar nog wel een beetje suf natuurlijk. Eten was voor de volgende dag.

Na een heel onrustige nacht -ik kon gewoon echt niet slapen, de katheter zat in de weg, ik lag in een lekker maar niet mijn eigen bed, af en toe ging een alarm van een spuitpomp of infuus en you name nog wat meer- werd het een beetje dag. Fijn, vond ik. De basale controles werden gedaan en de zaalgroep kwam langs. Ik waande me in een ziekenhuisserie waar je de jonge artsenkuikens in opleiding binnen ziet komen die zich over de toestand van de patiënten buigen. Nog niet gehinderd door alle ervaring en zelfvertrouwen van de wereld. Ik vind het mooi en daarbij helemaal prima om patiënt in een opleidingsziekenhuis te zijn.

Ik had inmiddels oprecht honger en ik at de hele dag dapper in kleine beetjes door. Daarnaast bewoog ik me, met infuuspaal, over de afdeling samen met mijn bezoek én voelde ik dat ik toch echt naar het toilet moest. Tijdens de volgende visite van de chirurg, vlak na de avondmaaltijd, merkte hij mijn lege bord op. Hij had mij ook over de afdeling zien lopen en ik vertelde enthousiast over mijn wind- en stoelgangperikelen. Dit ging allemaal wel supersnel vond hij en na even nadenken zag hij geen reden om mij veel langer op de afdeling te houden. Met het voldoen aan het drie voorwaarden: eten, poepen en wandelen kreeg ik het groene licht voor ontslag de volgende dag. Ik was binnen 48 uur na de operatie weer thuis!

Terugkomdag, het vervolg

Het ticketnummer staat op het scherm en eenmaal binnen in de spreekkamer krijg ik als eerste de prijs voor het snelste ontslag ooit na deze operatie. Superleuk natuurlijk en een enorme eer. Ik kan op dat moment alleen maar hopen dat dit de opmaat is naar mijn verdere herstel. Dat overigens prima gaat, maar waarbij ik niet moet vergeten dat er een pittige ingreep is geweest en dat ik wel een beetje rustig aan moet blijven doen (mijn lichaam roept me regelmatig tot de orde :)). Verder hoor ik dat er 30 centimeter darm is verwijderd, dat de tumor er helemaal uitgehaald is en dat de snijranden ervan schoon zijn. De adnexen, eileiders en eierstokken, waren vergroot en hard, maar er zat geen kanker in. Tot zover een heel fijn bericht.

De vijftien geoogste lymfeklieren zijn ook schoon, maar er is een klompje kankercellen, een 'deposit' gevonden en verwijderd uit het vetweefsel in de buurt van darm en klieren. Na het goede nieuws zit het venijn dan toch in de staart van dit bericht. Het stadium van de kanker komt hiermee op III uit en dit betekent dat de volgende afspraak is met de internist-oncoloog met het advies voor aanvullende chemotherapie. Na het razende herstel en de gewonnen prijs hiervoor word ik heel snel met beide benen op de grond gekwakt. Peter en ik verlaten verdrietig de polikliniek.