Kankerkroniek #18 Laatste chemokuur én: wat nu?

Het zit erop: vier chemokuren in drie maanden. Waar ik in maart zo tegenop zag is nu voorbij. Bij de laatste doos Capecitabine telde ik elke dag na ontbijt en diner hardop af bij elke pil die ik slikte. Op naar het einde van de behandeling, richting de controlefase en hopelijk op naar genezing. Dit laatste klinkt niet al te positief terwijl ik dat heus wel ben, maar voorlopig ben ik nog wel even op mijn hoede. De beide kankers en alles eromheen hebben er best ingehakt.

Terug naar kuur drie en vier. Nadat de neuropathie in handen en voeten na de vorige kuren niet voldoende afnam, werd het besluit voor verlaging van de dosis Oxaliplatine naar 75% definitief. Omdat ik ook slecht uit het tweede infuus was gekomen zou het deze keer op halve snelheid inlopen, misschien zou het dan wat minder heftig zijn. Met de gedachte dat ik na deze kuur op driekwart van de behandelingen zou zijn, gingen Peter en ik met volle en nodige moed naar de chemo afdeling. Met Aap, boek en met handschoenen en sjaal voor de terugweg in de tas.

De ontvangst was zoals altijd lief en empathisch, door dit keer een verpleegkundige die we herkenden van het voorbereidende gesprek, toen alles nog heel onbekend en zo onbemind was. Met een zeer kundige handeling werd een van mijn nog dunner geworden aderen toch goed gevonden en zat de infuusnaald er vrij snel in. De zakken met reddende rommel hingen binnen no-time aan de paal en na de koppeling kon het feest weer beginnen. Het ging prima en mede door wat consternatie door een best agressieve patiënt die de hele afdeling liet meegenieten van zijn ongenoegen, leek de tijd wat sneller te gaan.

Schakelen

Na Oxaliplatine infusen één en twee lag ik een week in bed en hing ik behoorlijk lang op de bank, niet tot heel veel in staat. Met de dosisverlaging van 25% lijkt het eerste deel van de kuur iets minder heftig te verlopen en ben ik wat eerder op de been. De bijwerkingen van de tabletten blijven natuurlijk ook, mijn conditie holt steeds harder achteruit, het katerige gevoel blijft volop aanwezig en ik merk de 'stapeling' van de effecten die bij elke kuur toeneemt.

De laatste kuur komt eraan. Een dag ervoor laat ik bloed afnemen voor de 'good to go' check en heb ik een afspraak met de oncoloog. Mijn bloedwaarden zijn goed genoeg, ondanks het ongenoegen van mijn lijf dat de bijwerkingen heel goed voelt en er niets aan vindt zo. 'Maar,' zegt de specialist, 'ik plan, gezien de mate van de neuropathie, geen infuus meer in. Een nieuwe dosis betekent definitief blijvende schade aan de zenuwen en het is nu afwachten of de schade die al is ontstaan wegtrekt en zo ja, wanneer.' Ik snap het besluit en natuurlijk wil ik geen blijvende neuropathie, het gevoel dat ik nu heb in mijn handen en voeten is heel naar en ik wil voorkomen dat mijn (fijne) motoriek verder wordt aangetast.

Aan de andere kant is het moeilijk te verkroppen dat we de behandeling, ons plan, aanpassen. Dit plan was waar ik mij op instelde, het moest de back-up worden voor als niet alle lelijke cellen verwijderd waren tijdens de operatie. 'Is het nu goed genoeg zo?' vraag ik me af en ik moet even schakelen.

De laatste kuur start dus met alleen de pillen. De laatste loodjes wegen, ondanks het ontbreken van het heftige infuus, toch best zwaar. Ik tel de pillen, van 112 tot nul. Het is over, klaar. En nu?

Vakantie

Tussen kuur drie en vier gingen we even ertussen uit, met de caravan, in eigen land. Het was koud en het regende, enorm! Dat zorgde voor (meer) neuropathie klachten, maar het was ook heerlijk. Ik nam afstand van de ziekenhuisagenda en ook van de dagelijkse agenda in het algemeen. Op de camping kreeg ik vrienden en collega's op bezoek (zo leuk in opa Leo's kas). Ik genoot van de rust en het 'als het regent, stamp je gewoon in de plassen' leven.

Dit smaakte naar heel veel meer en nadat we van lieve vrienden een aanbod kregen dat we echt niet konden weigeren, reisden we na de laatste pillen af naar Piëmont in Italië, waar we het einde van de chemokuren in hun fijne casa hebben gevierd.

Wat nu?

Er stond nog een kleine nabrander gepland na de chemokuren: de onafgemaakte colonscopie. Deze was immers begin februari niet volledig door de vondst van de tumor en de ontoegankelijkheid van de rest van de dikke darm. Inmiddels is dit onderzoek gedaan en het lijkt erop dat alles er goed uitziet. De uitslag van toch nog een paar biopten volgt over een week of twee.

Wat nu vooral rest is de mentale verwerking van een jaar leven met twee primaire kankers. Ik vraag mij natuurlijk af hoe het kan, maar niemand kan het uitleggen. Ik leg me daarom en vooral neer bij het idee dat ik gewoon pech heb gehad. En, ik ga er vooral vanuit dat ik vanaf nu kan gaan herstellen en dat alles weer heel veel beter wordt!