Kankerkroniek #17 Prikken, pillen, vakantie, repeat

Hoe bereid je je voor op chemotherapie? Op datgene waarover ik 'de vorige keer' nog zo duidelijk was dat ik het koste wat kost wilde voorkomen? Ik wist het niet zo goed. Ik zag er als een berg tegenop. Formaat Himalaya! Maar nu de beslissing eenmaal genomen was, moest het ook maar snel beginnen.

Gewapend met warme kleren, boek, Aap, Peter en een bonk gelatenheid meld ik me vroeg in de ochtend op de voor mij weer nieuwe afdeling. Het maakt indruk; ik zie veel kamers met twee bedden die allemaal bezet zijn. En dat tot drie keer per dag.

Prikken

Eenmaal in mijn bed voor even wordt naarstig gezocht naar een geschikte ader voor het prikken van het infuus. Dit valt niet mee en bij poging twee lukt het dan toch. Nadat eerst een ladinkje met antimisselijkheidsmiddelen is ingelopen wordt na het spoelen de reddende rommel Oxaliplatine aangekoppeld. Dit gaat best goed totdat ik hevige prikken voel van vingertoppen tot elleboog in de infuusarm. Dit voelt heel onaangenaam, maar ik laat het eerst voor wat het is.  Ik wil niet piepen en wil het spul er zo snel mogelijk in hebben. Als na een tijdje een verpleegkundige vraagt of het allemaal goed gaat, geef ik toch maar aan dat het prikkende gevoel niet heel fijn is. Dit had ik veel eerder moeten zeggen hoor ik, want alleen dan kan er actie worden ondernomen. Logisch natuurlijk en ik beloof beterschap. Met een trager lopend infuus en een warme pakking op de prikkende arm zit ik de tijd uit.

Na het ontslag lopen we naar buiten. Ik heb me heel dik ingepakt tegen wind en kou, dit omdat het toegediende spul ervoor zorgt dat je dit niet (goed) kunt verdragen. Eenmaal thuis merk ik goed dat alles door mijn hele lichaam is verspreid. Mijn handen en voeten prikken en als ik de prullenbak van metaal wil aanraken lijkt het alsof mijn handen eraan vastvriezen. Heel gek! Het wordt tijd om de katoenen handschoenen aan te trekken die ik eerder heb besteld, want ook de kraan, de koelkast, en zelfs glazen en bestek zijn te pijnlijk om met blote handen aan te pakken.

Pillen

's Avonds is het tijd voor de eerste vier van in totaal 112 Capecitabine pillen voor de komende twee weken. Erbij komen ook de twee soorten anti misselijkheidspillen die ik de eerste dagen volgens een opgesteld schema ga slikken. Ik hou het schema er eerst steeds bij, want al die pillen, en daarbij ook nog een paar weken Fraxiparine prikken* die elke dag in mijn benen worden gezet, zorgen voor een druk programma en ik merk dat ik nog niet heel snel in het ritme kom.

De bijwerkingen zijn niet mals en van sommige dingen die ik voel wist ik niet eens dat het kon. Bijvoorbeeld bij het opwellen van tranen, waarbij het lijkt dat mijn oogspieren de oogbollen uit de kassen willen duwen. Niet meer huilen dus, besluit ik. Het is allemaal verder wel te doen, vooral als je lief bent voor jezelf wanneer je niet lekker bent. Streng zijn helpt echt niet, afleiding zoeken wel. Vooral met trage (omroep Max) series.

Vakantie

Na de eerste week gaan de scherpe randjes er wat van af. De pillen geven ook echt ongemakken, maar bijvoorbeeld het gevreesde hand- voetsyndroom met pijnlijke huid en blaren blijft mij gelukkig bespaard. Na de laatste pillen, de prikken zijn inmiddels ook op, heb ik een week chemovakantie. Even geen pillenstramien en ik hoop dat ik verder opknap. Het constante katergevoel en de vermoeidheid mogen van mij ook wel wat minder worden.

Zoals elke vakantie is deze ook te kort. Veel te snel voor mijn gevoel ben ik weer in het ziekenhuis. Voor bloedafname, het afhalen van een nieuwe lading pillen en een afspraak met de oncoloog. Die vertelt mij dat de bloedwaarden goed zijn en ik wat dat betreft klaar ben voor de volgende kuur. De CEA waarden, de tumormarkers, zijn met vertraging na de operatie gedaald tot onder de kritieke waarde, wat een heel fijn bericht is. Wel vindt hij dat de neuropathie door de chemo te lang aanhield en dat als dit bij de volgende kuur ook zo is, hij een verlaging van de dosis voorstelt om blijvende zenuwschade te voorkomen.

Repeat

Het is tijd voor kuur twee. Ik meld me weer en word even geparkeerd in de 'chill ruimte'. Een meneer die daar ook wacht doet bozig tegen een verpleegkundige, die dit heel goed oppakt trouwens. Het zal wel vaker voorkomen. Er zit ook een jonge man, een jongen nog, met een geïnstalleerd infuus, te puzzelen met - ik denk- zijn moeder. Hij ziet eruit als chemo-expert door de nodige sporen van bijwerkingen. Hij tovert de mooiste glimlach op zijn gezicht en vraagt waar ik wil zitten zodat hij wat kan inschikken. Wanneer ik word gehaald door mijn verpleegkundige van vandaag wenst hij mij succes. Ik wens hem hetzelfde en in gedachten wens ik hem uit alle macht een lang leven toe. Het ontroert me, dit kortstondige, bijna liefdevolle, lotgenotencontact.

Het aanbrengen van het infuus, in mijn andere arm dit keer én in de elleboogholte, gaat in een keer goed. In mijn dossier wordt vastgelegd dat bij de volgende kuren ook hier moet worden geprikt, want grotere aderen en daardoor minder pijnlijk prikkelig gevoel tijdens het inlopen van de vloeistof. Het voelt best goed en de tijd gaat snel, mede door Elisabeth die mij gezelschap houdt. Wanneer het klaar is en ik opsta voel ik mij draaierig. Dronken zelfs, maar dan zonder dat het mijn denken aantast. Eenmaal in de auto kan ik geen normale zinnen uitspreken en hoor ik mijzelf 'Hiee linnkfffs.' zeggen tegen Elisabeth. Mijn denken gaat razendsnel, maar ik kan mij niet uiten. Eenmaal thuis en met een kopje thee op de bank komt mijn spraak weer terug gelukkig. Ik voel me niet geweldig en probeer wat te slapen.

Het blijkt al snel dat deze Ox sessie er hard inhakt. De neuropathie zet er een paar tanden bij, ik voel me een stuk slechter dan de vorige keer en de eerste week is er weinig met mij te beginnen. Ik denk aan de woorden van de oncoloog over de neuropathie en overweeg alvast wat ik wel en vooral niet wil, vooral op lange termijn.

Inmiddels is het dag elf van kuur twee en ben ik weer wat bijgetrokken. De neuropathie houdt wel aan op een heel vervelende manier. Hier moeten we dus wat mee bij kuur drie en vier om erger te voorkomen.

*om trombose te voorkomen prikken we deze tot zes weken na de operatie