Kankerkroniek #16 Sjansen met balansen en kansen én welkome hulp

Vlak voor de terugkomdag bij de chirurg was ik wat koortsig en had ik pijn in mijn buik. Niet goed te definiëren, maar wat oncomfortabel. Sinds mijn geleerde les laat ik dingen wat minder aan het toeval over en ga ik zoals beloofd eerder over tot actie. Ik liet een ochtendplas controleren op blaasontsteking, hou nauwlettend mijn temperatuur in de gaten, drink trouw elke dag laxans voor de prettige stoelgang en ik overlegde met mijn casemanager wanneer ik aan een bel zou moeten trekken. 'Doe je wel een beetje rustig aan? Het is nog maar zo kort geleden.' zei ze een kleine week na mijn ontslag, toen ik haar aan de telefoon had en ik onderweg was naar een andere afspraak (wel in het ziekenhuis overigens). 'Ik hoor je. Echt.' zei ik. 'En ik heb het je nu gezegd.' zei ze (heel wijs vind ik).

Hulp

De andere afspraak waar ik naar onderweg was, was bij een psycholoog van de LUMC afdeling Psycho-oncologie. Toen ik tijdens de eerste afspraak bij mijn casemanager brak en baalde van mijn huilerigheid, vroeg ze of ik hulp had of wilde. Ik snikte een driewerf 'ja' en toen ging het snel. Het is echt heel fijn om met een professional te kunnen praten over dat wat ik misschien nog niet echt heel goed kan bevatten (dit natuurlijk naast de altijd aanwezig hulp van Aap :)).

Sjansen met balansen

Met alles wat ik wel doe en wat ik in de gaten hou, vergeet ik soms een ding: rust nemen. Of in ieder geval luisteren naar mijn lichaam, balans zoeken. Ik vind daar van alles van, vooral dat dat suf is. Vaak. Dat is de stoere Petra die spreekt en denkt: 'Ik wil door.'

Aan de andere kant is er de iets kleinere Petra die denkt (en soms zachtjes zegt) dat ze geen tijd te verliezen heeft. Wat als de borstkanker terugkomt of uitzaait? Wat als we de darmkanker niet onder controle krijgen? Wat als, wat dan ook?

Ik noem het maar sjansen met balansen, dan lijkt het nog wat. Maar ondertussen kak ik soms in mijn broek. Over de balans zoeken tussen het helen, zowel fysiek als mentaal, en hier de ruimte en tijd voor te vinden en te maken.

Sjansen met kansen

Met het advies op zak voor chemotherapie, ga ik weer naarstig op zoek naar informatie voorafgaand aan de afspraak met de oncoloog. Ik slik een encyclopedie in aan kennis over de beoogde behandeling. Daarbij lees, zie en hoor ik al snel wat cijfers over de slagingskans van de kuren.

Met mijn stadium zit het zo:

Van de tien mensen die deze behandeling krijgen, hebben vijf het eigenlijk niet nodig omdat de kanker wegblijft. Hebben drie er geen baat bij, want de kanker komt sowieso terug. En helpt het wel bij de overige twee mensen. De vraag is alleen, voor wie geldt wat?

De oncoloog vertelt me tijdens het uitgebreide gesprek dat het zwaar wordt. Dat het niet vanzelfsprekend is dat iedereen kiest voor deze behandelingen. Als ik ervoor ga, dan worden het vier kuren CAPOX. Deze bestaan uit een infuus op dag één, met daarna twee weken tabletten. Hierna volgt een rustweek en begint het circus opnieuw.

We hebben het over de kansen en hij geeft aan dat mijn prognose wat minder gunstig is door de gevonden deposit. Ik was er al over uit, maar nu nog meer. Na een bedenkperiode van een week gaf ik afgelopen vrijdag telefonisch akkoord voor de chemobehandelingen. Woensdag 27 maart is de eerste.