Kankerkroniek #14 Lopen met lood, Napels zien, een pittige ingreep én een geleerde les

Na de coloscopie op maandag in de kliniek werd meteen mijn huisarts op de hoogte gebracht en zou ik worden doorverwezen naar het LUMC. Een afspraak voor vervolgonderzoek zou heel snel volgen. De dagen erna had ik mijn telefoon steeds en overal bij me, maar het ziekenhuis belde niet. Het werd vrijdag en weer was het Peter die actie ondernam. Hij belde naar de poli Heelkunde en ik was er nog niet aangemeld. Ik had de hele week in spanning afgewacht en toen ik navraag deed bleek dat de verwijzing per abuis niet was verstuurd. Gelukkig werd het heel snel opgelost en dezelfde middag had ik twee afspraken op zak voor de week erna. Een voor een CT-scan en een voor de uitslag met het behandelplan, op woensdag 14 en vrijdag 16 februari.

Verdwaald

Ik kom toch al acht maanden in dit ziekenhuis en ik weet prima hoe het werkt met aanmeldzuilen, dagtickets, bewegwijzering en routes, maar jeetje, ik verdwaal op weg naar de afdeling voor de CT-scan. Doordat ik naar het verkeerde nummer op mijn ticket kijk en even niet mijn gezond verstand gebruik. Bizar. Ik krijg ongevraagd hulp en maan mezelf me te herpakken. Ik kom iets te laat aan op de afdeling, maar dat wordt gelukkig niet opgemerkt. Door mijn kip-zonder-kop actie breekt het zweet me toch uit. Ik word in het infuusprikhokje geroepen en er is wat consternatie over mijn dunne aderen. Het aanprikken gaat niet echt lekker en er komt iemand anders bij om dit klusje te klaren. Gek genoeg maakt dit mij juist rustig. Ik vind het allemaal prima, laat ze maar even poeren terwijl ik bijkom. Ineens zit de infuusnaald dan toch goed.

Het valt me op dat iedereen in de wachtkamer in lounge- of joggingkleding zit. Handig natuurlijk want dan hoef je niets uit te trekken voor je op de CT-scanner klimt. Het zijn vast ervaringsdeskundigen, of ze zijn in ieder geval niet zo eigenwijs als ik met metaal in bh, broek en riem. Ik kom hier vast nog eens en misschien dan ook in een vergelijkbaar pak. Misschien ook wel niet trouwens.

Lood

Als de scan is gemaakt loop ik samen met Peter naar buiten. Het lijkt heel langzaam te gaan, we zijn niet vooruit te branden en mijn voeten in mijn schoenen voelen zwaar. Het is lopen met lood.

Het wordt snel vrijdag en we maken ons op voor de uitslag en het behandelplan. We schuiven aan bij een nieuwe casemanager, verpleegkundig specialist. Ze pakt snel door en geeft aan dat er op de scan geen uitzaaiingen zijn te zien. Dit geeft nog geen garanties, maar dat ze niet zichtbaar zijn zorgt voor een klein beetje opluchting. De operatie moet wel snel plaatsvinden, het liefst binnen een paar weken. Het is een pittige ingreep hoor ik en de mogelijke complicaties zijn niet mals. Het is natuurlijk niet gezegd dat de kans hierop groot is, maar het moet wel worden benoemd. Ik breek en baal van mijn huilerigheid. Ik ben hier gewoon nog helemaal niet opnieuw klaar voor.

Vedi Napoli e poi muori? Ma non!

Maanden geleden hebben Aranka en ik een tripje gepland naar Napels. Om onze lange vriendschap te vieren en te genieten van deze heerlijke stad, de vroege Italiaanse lente, de aperitivi en de cucina Italiana. Ik heb hier zoveel zin in en behoefte aan dat ik het voorstel om de trip uit te stellen zo hard mogelijk wegwuif.

Na aankomst in Napels hoor ik via voicemail dat de operatiedatum vaststaat. Het wordt de maandag na terugkomst op 26 februari. Dat is al supersnel en ik laat het even bezinken. De noodzaak van een snelle ingreep is groot, dat begrijp ik, maar oh daar gaan we weer en jee wat vind ik het (weer) eng.

De trip is een feestje, ik geniet intens en vind het heerlijk om deze dagen samen met Aranka door te brengen*. Voor het grootste deel van het reisje gaat het niet over kanker, maar we kunnen er niet altijd omheen. Het is fijn en goed om het er soms wel over te hebben. Goethes: 'Eerst Napels zien, dan sterven.' krijgt een beetje een gekke lading en het is ook niet waar. Natuurlijk niet!

De pittige ingreep

Maandagmorgenvroeg: daar gaan we dan! Het lijkt een beetje een herhaling van zetten. Ik meld me op dezelfde afdeling als bij de vorige operatie. De voorbereiding is deze keer anders (natuurlijk). Er wordt bloed geprikt en er moet wat gelaxeerd worden. Sexy is anders, maar alles voor het goede doel.

Iedereen is weer superlief. Of ik het spannend vind, krijg ik een aantal keer gevraagd. Natuurlijk vind ik het spannend en ze geven allemaal aan dat ze dat begrijpen. Ergens weet ik niet of ik dat heel hoopvol vind.

Eenmaal op de OK komt als laatste de anesthesist binnen. Ze stelt me gerust met de woorden dat ze alles toevoegt aan het infuus dat nodig is om mij lekker te laten slapen en weer fijn wakker te laten worden zonder misselijkheid (ik vind dat immers bijna het engste van deze hele exercitie). Ik denk aan leuke dingen en ben heel snel vertrokken.

Wanneer ik goed en wel wakker ben en weer terug mag naar de afdeling komt Peter al snel bij mij zitten. Hij zegt dat hij iets moet vertellen en ik schrik daar best van. Vlak nadat de operatie was gestart werd hij gebeld door een gynaecoloog. Ze gaf aan dat ze erbij geroepen was omdat mijn chirurg vond dat mijn eierstokken er 'fors afwijkend' uitzagen. Ze vonden beiden dat het verstandig was om eileiders en eierstokken meteen te verwijderen. Of Peter hiervoor toestemming kon geven. Dit heeft hij gelukkig gedaan. Ik moet er niet aan denken dat ik hiervoor nog een keer onder het mes zou moeten. Wat er precies aan de hand is met de adnexen weten we nog niet. Eind volgende week heb ik een controle afspraak met de uitslag van het weefselonderzoek; de tumor, de lymfen en de adnexen. Dan hoor ik ook of er nabehandeling volgt. Heel spannend!

Geleerde les

Deze alinea had ik liever niet willen plaatsen, maar het moet. In de afgelopen maanden heb ik vaker en streng, maar vooral heel liefdevol, een spreekwoordelijke tik op mijn vingers gehad. Ik moet wat meer en beter voor mijzelf zorgen en eerder voor mijn belangen opkomen. En dan vooral die van mijn gezondheid. Ophouden met denken dat iets vanzelf weer overgaat en zeker nooit meer denken dat ik niet aan de bel mag trekken omdat ik mijn beurt moet afwachten.

Ik voel en weet inmiddels heel goed dat zelfzorg en -liefde heel, en zoniet alles, bepalend is. Ik heb jullie gehoord lieve, lieve mensen, ik heb (hopelijk nu echt) mijn les geleerd. Dank daarvoor!

*en Aap