Kankerkroniek #4 Een heftige trip én we hebben een plan!

afbeelding: Philips

De aangevraagde MRI-scan is met spoed ingepland voor dinsdag 1 augustus. Het is prettig dat onderzoeken en consulten vrij snel achter elkaar plaatsvinden. Dagen lijken in dit traject nu eenmaal maanden en het gevoel van onzekerheid is echt heel naar (op z'n zachtst gezegd dan hè).

Radiologiebunker

Met een klein spanningskriebeltje fiets ik naar het ziekenhuis waar ik mij in de hal op de inmiddels al vertrouwde manier aanmeld. Gewapend met een aanmeldbon ga ik op zoek naar de voor mij nieuwe afdeling op de vierde etage waar CT's PETs en MRI's worden gemaakt, een behoorlijke radiologiebunker. Ik moet nog een vragenlijst invullen en voor ik het weet word ik opgeroepen.

In het omkleedhokje stoeien de MBB'er (Medisch Beeldvormings- en Bestralingsdeskundige) en ik met de couture de l'hopital, een enorme lap stof die we uiteindelijk op de goede manier vastgedrukt en geklittenband krijgen. Ik trek het aan en ben fashionably fit for the occasion.

Na het aanleggen van een infuus voor de contrastvloeistof kan ik plaatsnemen op de tafel. Mijn borsten komen in een bakje met uitsparing te hangen en ik lig verhoogd op kussens met mijn hoofd ook in een uitsparing, zodat ik kan blijven ademen en via een spiegeltje naar een dichte deur kan kijken waarachter de MBB'ers zich bevinden.

De trip

Met oordoppen in, een hoofdtelefoon op en een noodknop in mijn hand -want je weet maar nooit of je tussentijds bedenkt of je wilt uitstappen ofzo- kan het feest beginnen. De tafel beweegt en na de waarschuwing van een mooie stem begint de eerste scan met een oorverdovend geratel. Deze is kort, voordat ik kan wennen aan het geluid is het alweer voorbij. 'Oké' denk ik, 'dit gaat helemaal goedkomen.' De volgende scan begint met een gillend geluid dat mijn oogbollen in de kassen doet trillen. Niet normaal, wat een taffesherrie is dit zeg. De volgende scans duren wat langer, vier à vijf minuten. Het bewegen van de tafel doet me denken aan Villa Volta in de Efteling. Je weet dat je beweegt, maar hoe? Geen idee. Samen met de bizar hard hakkende, takkende, gierende, snoeiende en scheurende geluiden en ritmes, lijkt het op een heftige -niet zo heel chille- trip. Ik kan me nu voorstellen dat sommige mensen hier wat onpasselijk van kunnen worden.

In totaal heeft het onderzoek zo'n 30 minuten geduurd. Met nog iets teveel bloed in mijn hoofd wat z'n weg weer moet vinden naar andere vaten in mijn lijf, fiets ik weer naar huis.

We hebben een plan!

Donderdag de derde melden we ons weer op de mammapoli voor opnieuw een afspraak met de oncologisch chirurg. We zijn allemaal opgelucht dat de afmeting van de tumor toch twee centimeter is. Het behandelplan waar we het een week eerder over hadden blijft overeind, fijn! Ik word, zonder voorbehandeling, borstsparend geopereerd.

Er waren overigens nog wel wat 'niet helemaal pluis' plekjes gezien op de MRI beelden. Deze zitten de lymfeklieren in het midden bij het borstbeen. Verdacht, maar niet passend bij het beeld dat er geen uitzaaiingen in mijn okselklieren zijn gevonden. Ik ben ooit onder behandeling geweest voor sarcoïdose en destijds zijn er CT en PET scans gemaakt. Deze worden opgevraagd en vergeleken.

Fast forward naar het volgende consult op 7 augustus: de opgevraagde beelden dateren uit het vorige decennium en daarop zijn dezelfde plekjes te zien. Door de lange tijd die tussen de vergeleken beelden zit is de conclusie dat deze als goedaardig beschouwd kunnen worden. Ook dit is weer heel fijn!